Karanlığın İcadı _{Özlem Dikeçligil}

“Uyuyorum da. Bir ara gözlerimi açtığımda kötü

rüyalar görmüş bir çocuk gibi başucumda durduğunu

görüyorum. Caddeden yansıyan sokak lambasının

ışığında omuzlarından sarkan ince kollarını, yana

doğru düşürdüğü başını. Kenara çekilip yanıma yatsın

diye battaniyeyi açıyorum. O an yerinin orası olduğuna

eminim. Sımsıkı sarılıyoruz. Üzerimizdeki battaniye

lavanta ve rutubet kokuyor. Sırtındaki kemikten

kanatları okşuyorum.”

Karanlığın İcadı’nı okurken lineer zaman akışından

uzaklaşıyoruz. Bir girdabın içinde yol alıyor ve

sonunda birbirinden eşsiz felaket manzaralarına

ulaşıyoruz...

Özlem Dikeçligil’in büyüklü küçüklü kıyametlerle

örülü edebi evreni bizi bir sarmal gibi içine çekiyor.

Bazen korkudan, bazen acıdan, bazen de öfkeden

nefesimiz kesilir gibi olsa da sonuna dek merakla ve

hayranlıkla okuyoruz her bir öyküsünü.